tweede weekend Urubamba

Samenvatting van de week.
Het was een gevulde week met nieuwe activiteiten. ander huis, medebewoners, Spaanse les, Project, dorp opnieuw ontdekken, markt boodschappen doen, Salsa les, met het busje op pad. Maar je leert snel en de tijd vliegt om, na een week ben je al bekend en loop je feilloos door het dorp. Weet je de juiste winkels te vinden en is reizen met het busje heel normaal.
Allereerst Wimmie die de mensen aanneemt voor het project zorgt goed voor ons. Elke morgen liggen er verse broodjes in de keuken en zorgt ze voor voldoende kaas, boter en eieren voorraad. Daarbij komt ze enkele malen per week langs om te informeren hoe het gaat. Om ons maakt ze zich geen zorgen, we redden ons wel, maar de vaak jongere mensen die het project bezoeken hebben vaak wat meer ondersteuning nodig. Het huis waar we verblijven is sober maar netjes en ruim we hebben onze eigen, grote slaapruimte met eigen douche en toilet. De keuken en huiskamer deel je met je huisgenoten. Momenteel zijn we alleen in het huis want Loes en Wieteke zijn de Inca Trail lopen.
Het is de bedoeling dat je op het project in de middag gaat warm eten, dit hebben we tot nu toe 2 maal gedaan. Maar omdat we in het nieuwe huis aan het werk zijn kost het teveel tijd om steeds naar het oude huis te reizen, dus we nemen onze eigen broodjes mee tot we klaar zijn.
Het schoonmaken is een hels karwei want de Peruaanse bouwvakkers dekken de schone spullen matig af, eerlijk gezegd dekken ze niets af en zit alles onder de verfspetters, cement, voegspecie etc. Het zijn smeerkezen!! Ook met de kitspuit gaan ze ruim om waardoor er menig kit resten verwijderd moeten worden. Maar na enkele uren aan een badkamer poetsen heb je wel eer van je werk.
Het reizen met het busje gaat makkelijk, je gaat op de hoek van een straat staan en maant het busje tot stilstand die jou richting oprijd. Deze busjes zijn vol, voller of propvol. Daarbij mag iedereen grote balen, tassen, etc. boven op het busje laten neerleggen. Je kunt overal uitstappen, dit doe je door te roepen dat hij moet stoppen. Het voordeel is je kunt er overal uit, het nadeel is dat de rit wat langer kan duren. Maar voor de kosten hoef je het niet te laten voor 1 Sol ( 0,30 eurocent) ben je op de plaats van je bestemming.
De Spaanse les is leuk om te volgen, wel pittig want Jun, de leraar, spreekt ons alleen toe in het Spaans een andere taal is hij ook niet machtig. Hij is zeer enthousiast en probeert, als we iets niet te begrijpen, het met handen en voeten uit te leggen. We kunnen wel zeggen dat we baat hebben gehad met het half jaar les wat we van Cyntha in Riethoven hebben gehad. We merken wel wat we geleerd hebben in de les meteen kunnen gebruiken in het dagelijks leven in Peru. We zullen wel geen prachtige volzinnen uitspreken maar we begrijpen en kunnen voldoende duidelijk maken wat we willen. We proberen wel gesprekjes aan te gaan op de markt, in de bus etc. Dit wordt zeer op prijs gesteld.
In de inca vallei waar Urubamba ligt is de grond vruchtbaar, hier zijn de laatste weken van de zomer aangebroken en de velden staan nog vol verse producten. Er groeien hier alle soorten groenten en fruit, ook de fruitbomen staan nog vol met vruchten. Vooral veel peren en appels ook inheemse groenten en fruit.
De boeren bieden dit langs de weg of op de markt aan, dus de keuze is groot en vers. Wel komt alles vers van het land en wordt er niets voorgesneden of schoongemaakt aangeleverd , de doperwtjes dien je zelf te polen.
Alleen uitkijken met het kopen van vlees of visproducten, deze liggen vaak een dag, zonder koeling op de schappen en is dan niet meer kakelvers. Daarbij onze verwende, westerse maag is dit niet meer gewend.
Mais, aardappelen en rijst wordt het meest als hoofdvoeding gegeten, dus we komen niets te kort.

Zaterdag 7 maart, De Zoutpannen van Maras.
Dit weekend vrij dus de omgeving verkennen, in deze Inca vallei liggen nog vele opgravingen en resten daterend van de Inca periode. Deze was van het jaar 1200 tot 1500. Door een werkelijk prachtig landschap reden we naar het plaatsje Maras waar de zoutpannen gelegen zijn. De Inca's waren zeer bedreven in het maken van de prachtigste bouwwerken. Vaak met supergrote stenen waarover met zich vandaag de dag nog over verbaast hoe men deze op elkaar heeft gekregen.
De zoutpan terrassen liggen in een vallei tussen de Andes reuzen in, deze zijn zo knap gemaakt dat ze heden ten dagen nog gebruikt worden voor de zoutwinning. Vanuit de bergen stroomt zoutwater, door zelfgemaakte kanaaltjes, van de bovenste naar de onderste zoutpannen. Deze drogen op, het overgebleven zout wordt uit de pannen geschept en gezeefd, nadien in zakken van 50 kg geschept voor verkoop.
Het is knap hoe men dit heeft kunnen maken vooral als je het met eigen ogen mag zien. Na dit alles zijn we langs de zoutpannen afgelopen en hebben een wandelpad naar een klein gehucht gevolgd waar we vers mais bier dronken recht uit het vat, nadien via de grote weg naar Urubamba gelopen. Petra en ikzelf kunnen het meest genieten van de dorpjes die geïsoleerd liggen en waar je van de weg af moet, hier zie je nog vaak het pure, dagelijkse leven.

Zondag 8 maart Pisac markt en Fiesta del Choclo ( Het feest van de maiskolven)

Volgens de berichten is het een must om de markt in het plaatsje Pisac te bezoeken. Het is 43 km. gelegen van Urubamba , dus met het busje naar Calca om over te stappen op een grote bus. Deze rammelbak met een beperkte snelheid had wat meer tijd nodig om de bestemming te bereiken. We hadden soms het idee dat we in een film zaten waar iedereen je voorbij rijdt en zelf geen stap verder komt. Uiteindelijk na drie kwartier met de bus reizen kwamen we in Pisac, inderdaad een grote markt met wel gericht op het toerisme. Op zondag zou het uitpuilen van de toeristen, maar naar ons idee was het verdacht rustig. Alle plaats en ruimte en weinig bezoekers. Hier wat presentjes gekocht voor het thuisfront. Wel weer zoals hier gewoon is de afding theorie van toepassing.
Onderweg kwamen we allemaal cavia restaurantjes tegen, hier kun je in de kooien je favoriete cavia uitkiezen en deze wordt dan gebakken. Vele toeristen zagen we met een gebakken cavia op de foto gaan, of ze zo lekker gegeten hebben waag ik te betwijfelen. Want mensen die wij gesproken hebben waren niet zo enthousiast. In Peru is de cavia een delicatesse en wordt door de mensen hier met smaak verorberd.
Nadien met het busje terug waar we stopte in het dorp Huaylabamba, waar voor de
24e keer het Fiesta del Choclo werd gevierd. We hadden op aanplakbiljetten gelezen dat dit festival zondag zou plaats vinden. Ter plaatse kaartjes gekocht om op het evenementen terrein te kunnen komen. Het was erg druk en we waren als toeristen een der weinige buitenstaanders. Alles draaide om de maiskolf, tegen de buitenschutting van het terrein stonden 37 stuks maisstengels met hun blootgelegde kolven, die door een deskundige jury werden beoordeeld wie dit jaar de beste maiskolf had gekweekt. Verschillend nerveuze boeren stonden bij hun maisstengels om de beoordeling aan te horen. Er was een groot podium en het midden terrein was geheel omringd met publiek. Hier vonden de dansvoorstellingen plaats van vele kleurrijke dansgroepen uit de regio Cusco. Grotendeels bestonden de groepen uit dames, die allen hun best deden om de dans zo perfect mogelijk uit te voeren. Begeleid door live muziek meegebracht door elke dansgroep afzonderlijk.
De dansen waren gebaseerd op het zaaien, oogsten en rituelen rond de maiskolf. Het was een kleurrijke middag die voor de mensen draaide om drinken, ook mais bier, eten en samenzijn. We hadden de indruk dat weinige het terrein nuchter zullen verlaten.
Een genot om dit lokaal feest te kunnen meemaken.
Morgen wederom maandag en verder met het Spaans en huis poetsen, ook weer prima.