Machu Picchu, afscheid, terugreis

zondag 29 en maandag 30 maart Machu Picchu.
Deze twee dagen stonden in het teken aan het bezoeken van de meest bekende Incastad ter wereld, Machu Picchu. Een lange tijd verborgen stad midden in de jungle van het Andesgebergte, niet ontdekt door de Spanjaarden die het dus ook niet hebben kunnen vernietigen. Wat met veel andere oudheden uit het verleden wel is gebeurt.
Met de trein, Peru Rail, van Ollyotambo naar het plaatsje Aqua Caliente ofwel warm water. De trein was luxe, met panorama ramen in het plafond zodat je de omgeving goed kun zien. De route die deze reed was adembenemend, net langs de kronkelende, kolkende rivier af door nauwe tunnels slingerde de trein zich door de groene Andesgebergte heen. Na anderhalf uur genieten kwamen we in Agua Caliente aan, het eindpunt van de trein. Dit plaatsje is geheel ingericht op de grootste toeristische trekpleister van Zuid Amerika, Het is wel heel speciaal, het spoor loopt precies door de hoofdweg, dan is er nog een weg waar de bussen de toeristen naar de Machu Picchu brengt en een weg naar de warm waterbronnen en verder weinig. Wel allemaal restaurants, souvenirs winkels en hotels, hostels. Het spoor loopt vlak langs deze winkels en restaurants af op een meter afstand van de muur. De prijzen voor verblijf en eten liggen hier beduidend hoger dan elders, verder wordt de Machu Picchu ook wel gebruikt voor geldelijk gewin. Daarbij alles is wel prima georganiseerd, wat in Peru vaak wel een manco is.
Bij aankomst snel een hostel gevonden en buskaartjes gekocht om in de vroege morgen meteen met de bus mee te kunnen.
Om 5.30 uur stonden we paraat bij de bus en wij waren niet de enige, enkele honderden andere mensen stonden hier ook al, maar het is zo als de bus vol is,dan meteen de andere bus en er stonden wel tien bussen achter elkaar dus om de vijf minuten vertrok er een naar de ingang van het park.
Waarom zo vroeg op pad? Het blijkt dat het mooiste moment de vroege ochtend is als de zon opkomt en de in de mist, nevel liggende Machu Picchu ziet verschijnen.
Maar toen we net aan het rijden waren begon het flink te regenen en kwamen we met regenjassen op het 32 hectare grote terrein van de Machu Picchu aan. Alles was grijs en lag in de wolken, na korte tijd stopte de regen en zijn we het gigantische complex gaan bekijken. Eerst naar het uitzichtpunt voor het perfecte plaatje, maar door de mist en nevel niets te zien, alleen de dichtbij gelegen gebouwen en terrassen waren zichtbaar. Rond een uur of negen begonnen er wat gaten in de dikke mist,nevel te komen en rond 11 uur was alles helder zichtbaar, inderdaad geweldig mooi om beetje bij beetje de Machu Picchu te zien verschijnen.
We zijn ongeveer zo'n 6 uur bezig geweest om alle tempels, terrassen, huisjes etc. te bekijken en het verveelde geen moment omdat het in een bijzonder mooie omgeving ligt. We bleven ons verbazen over de schoonheid.
Rond 13 uur waren we weer terug en hebben wat gerust, gegeten en genoten totdat we om 19 uur met de trein terug gegaan zijn naar onze verblijfplaats.
Machu Picchu een echt wereldwonder uit het verleden met een machtig mooie ligging in de Andes. Toeristische,maar niet storend omdat er per dag maar 2500 mensen worden toegelaten. Zeer de moeite waard, met een knap staaltje van bouwkust zo hoog in de bergen en dat zo'n 800 jaar terug en gelukkig niet vernietigd door de overheersers van die periode. Geweldig afsluiting van onze vakantie.

Dinsdag 31maart " Afscheid van het project"
Vanmorgen het huisje wat schoongemaakt wat wel een beurt kon gebruiken .
Helaas was de waterleiding in de buurt gesprongen dus geen water daarom met flessen water gepoetst.
Om 11.30 uur naar het nieuwe huis waar Maritsa en Hector met hun staf hard hadden gewerkt en nog aan het werken waren. Maritsa zet zich geheel in voor de zorg van de jongens en haar eigen zonen en was total loss. eerst komen haar kinderen, dan de jongens, dan Hector en dan als er iets aan tijd over blijft is deze voor haarzelf. Maar ik ben bang dat dit erg weinig is.
Lange tijd, ongeveer anderhalf uur met haar gesproken over van alles. We konden haar rustige Spaans voor tachtig procent wel volgen alleen de volzinnen terug spreken valt nog niet mee. Wel kunnen we duidelijk maken wat we bedoelden.
Nadien kwamen de jongens terug van school en werden we weer hartelijk begroet, wat elke dag trouwens gebeurde. Hoort bij de opvoeding.
Zo begroet je ook de bekende elke dag met een kus op de wang te geven, een van Peruaanse gebruiken.
Samen gegeten en daarna gevraagd of iedereen terug aan tafel kwam zitten. Petra had voor Maritsa en Hector en de staf en voor de jongens in het Spaans wat op papier gezet.
Voor de staf hadden we een appel en perenboom gekocht. Waarmee we aan wilde geven dat als ze de bomen goed verzorgden er veel vruchten van geplukt konden worden en dat men dan nog eens aan ons terugdacht.
Nadien richtte Petra zich tot de Jongens; dat we thuis Pinkies ( voetbalspel mannekes) hadden gemaakt om in een voetbalspel te gebruiken, maar dat er twee spellen geschonken waren door de vorige vrijwilligers. Dat wij deze Pinkies maar als sleutelhanger aan een nieuwe schooletui hadden gemaakt als aandenken aan onze maand hier. We werden met groot applaus bedankt en elke jongen werd naar voren geroepen en kreeg zijn etui met Pinkie en persoonlijk naam erop. Aan de gezichten kon je zien dat dit in goede aarde viel. Van elke jongen kregen we een persoonlijke knuffel en bedankje. Hector nam het woord en uit de strekking van het verhaal konden we opmaken dat we heel bijzonder mensen waren die zonder ervoor betaald te worden hier kwamen schoonmaken en ander karweitjes kwamen opknappen voor de jongens en de leiding. Uit de handen Van Maritsa kregen we zoals ze al zei een klein presentje, maar dat het werk wat we verzet hadden niet te betalen was geweest. Petra werd verrast met een mooie sjaal en ikzelf kreeg wollen handschoenen en Peruaanse muts.
Daarna besloten om nog een groepsfoto te maken, die we voor iedereen persoonlijk laten afdrukken. Met een speciaal gevoel voor Maritsa en Hector en natuurlijk de jongens namen we hartelijk en gemeend afscheid. We reden met Hector en enkele jongens naar het oude huis om nog wat spullen op te halen. Bij het nieuwe huis werden we uitgezwaaid door vele, een mooi en lief gezicht. Zo het laatste doel was bereikt en nu morgenochtend de koffer inpakken en op naar ons vertrouwde Riethoven waar we onze familie, vrienden en andere bekenden weer graag terug zien. Daarbij het allerbelangrijkste terug in ons " ouwe" en tevens nieuwe stekkies waar we al 34 jaar met heel veel leefgenot wonen.

Woensdag 1 april. Vertrek naar Nederland.
Alles voorbereid voor de terugreis, nog een keer over onze vertrouwde markt in Urubamba gelopen en Maracuya sap gedronken bij ANTOJITOS, ons restaurantje waar we de afgelopen maand regelmatig in de avonduren hebben vertoefd. Op woensdagmorgen samen Met Wimmie vertrokken naar het busstation voor vertrek naar Cusco waar we om 15.15 uur het vliegtuig naar Lima nemen om daarna woensdagavond 19.50 uur door te vliegen naar Madrid. Als alles goed verloopt komen we donderdagavond om 18.15 uur aan te Brussel waar Annie en Henk ons zullen verwelkomen.